The Patient Ferris Wheel - The Gaslight Anthem
Blijf op de hoogte en volg Marco
21 Oktober 2014 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Terugkijken op afgelopen weken betekent ook realiseren dat ik over de helft van mijn deze reis ben. En over tweederde van mijn verblijf in Can Tho. Over tweederde van mijn tijd met alle projecten. Gelukkig is het niet voor niks geweest. Voor mij althans. Ervaringen in overvloed hier. Of het voor de mensen die bij de projecten betrokken zijn ook niet voor niks is geweest, weet ik niet. Al verwacht ik niet dat ik hier voor niks ben geweest. De kinderen van charity class (klas voor arme kinderen van wie de ouders geen school kunnen betalen) spreken merkbaar beter Engels en ze hebben het naar hun zin. Ook de weeskinderen in de Pagode kennen steeds meer woorden. Het is me tot nu toe iedere keer gelukt om de gehandicapten en weeskinderen bij de City Orphanage aan het lachen te krijgen. En de mensen bij het ziekenhuis voor traditionele medicijnen.. Sommigen hebben merkbaar wat aan de lessen gehad. Voor sommige anderen: we hebben vooral veel plezier gehad! Toch?
Over de helft... Lekker kut. Het gaat veel te snel. Volgens mijn huidige kamergenoot Thijmen, moet je juist vooral vervelen wil de tijd voor je gevoel lang duren. Gaat moeilijk hiero, dat vervelen.
Over de helft... Misschien is dat ook een reden waarom ik hier zo weinig op schrijf. Ik moet me dan namelijk realiseren dat de tijd zo snel gaat. Ach. Plannen voor een nieuwe reis beginnen al te komen.
Over de helft... Weinig geschreven laatste tijd, dus bij deze een update van de afgelopen paar weken.
Het weekend na het weekend waar ik afgelopen keer over heb geschreven, hebben wij ons verplaatst naar Saigon, namelijk om de hoofdreden dat deejee Hardwell daar zou draaien. Dus wij met z'n allen naar Ho Chi Minh City. Zondag allereerst naar de Cu Chi Tunnels geweest, waar in de oorlog Vietcong hebben gezeten. Lekker claustrofobisch zitten doen. Je mocht ook met een piefpafgeweer schieten (ik wilde dat wel), maar een euro per kogel en een uur wachten vond ik wat overdreven, dus nee. Des middags maar het oorlogsmuseum gegaan, waar verschillende foto's hangen van mensen die door invloed van Agent Orange misvormd zijn geboren. Dezelfde soort mensen liggen (voornamelijk liggen, ja. En dan voornamelijk op de grond) bij City Orphanage.
Het mooie aan dit soort musea is niet zo zeer wat er beschreven wordt, maar vooral hoe het beschreven wordt. U kunt u voorstellen hoe een communistische regering schrijft over de daden van de Amerikanen in Vietnam tijdens een, door hun gewonnen, oorlog. Propaganda-mensjes zijn hier helemaal gek op gegaan. Wat zou ik graag een propaganda-mensje zijn die voor dit soort musea mocht schrijven vanuit de regering. Dan zou ik het nog zes keer erger aandikken.
'S avonds hebben we ons natuurlijk verplaatst naar het sportstadion waar "ons Hardwell" draaide. Goei feestje, zeer goeie avond en nog beter publiek.
Het weekend erna zijn we naar Chau Doc (vergeef me voor de missende zesendertig accentjes die op deze twee woorden horen) gegaan. Chau Doc, als stad, hoort tot de top drie lelijkste steden ter wereld. En ik ben lelijke steden gewend! Mijn top drie zou namelijk zijn: 3. Tilburg; 2. Rotterdam; 1. Chau Doc. De omgeving was echter zeer mooi. Eerste dag achter op d'n brommert naar de Sam Berg gegaan en tempels gekeken. Prima berg, hoor. De volgende dag naar een vogelreservaat gegaan. Veel vogels gezien. Levend, dood, halfdood. Maar het was mooi. Ten slootte naar de killing fields van Chau Doc gegaan. Ik moet bekennen dat mij is ontgaan waarom die killing fields er waren (ja, om te killen natuurlijk. Dùh). Maar dat er genoeg mensen om onzinnige redenen zijn dood gegaan moge duidelijk zijn.
Het weekend daarna weer richting Ho Chi Minh City met de grootste reden om sushi te eten en naar een pretpark te gaan. In Can Tho is namelijk geen sushibar te vinden. Stad van 1,2 miljoen mensen, maar een sushibar? Ho maar.. In Breda zijn er twee sushibarren per inwoner, dus ik was het niet gewend om tijden (want zo voelde het: TIJDEN) geen sushi te eten.
Zaterdag: vrouwen gingen shoppen, wij Saigon verkennen. Moet Thijmen zo nodig ziek worden. Dus hij naar het hostel om te liggen en te spauwen, ik naar het park om te zitten. Binnen drie seconden omringt door Saigon-student-meisjes die graag Engels wilden spreken. Na nog eens zes seconden stond het halve park om me heen om te praten. Keiharde gezelligheid.
De dag erna naar Dai Nam. Pretpark (herinnert u de titel? Al was er geen reuzenrad..), waterpark en dierentuin in een. Jongensdromen komen hier uit. We waren namelijk zo goed als de enigen in het park. Toch valt dit wat tegen. Attracties moesten aangezet worden toen wij erin wilden en bij veel attracties zat geen personeel. Dit betekent dat we er niet in konden, denk ik. Daarbij zijn Vietnamezen DOL op spookhuizen. Donkere spookhuizen vol met aanrakende mensen. Tof man!
Verder nog veel Vietnamese dingen gedaan, bijvoorbeeld naar het platteland geweest om de ouders van Chau te ontmoeten. Goede mensen. Verder gezwommen met de kinderen van City Orphanage in het meest uitgestorven waterpark van de wereld: Waterpark van Can Tho.
Nog ongeveer vier weken, dan rondreizen als de smerige zwerver die ik ben. Komt goed!
Over de helft... Lekker kut. Het gaat veel te snel. Volgens mijn huidige kamergenoot Thijmen, moet je juist vooral vervelen wil de tijd voor je gevoel lang duren. Gaat moeilijk hiero, dat vervelen.
Over de helft... Misschien is dat ook een reden waarom ik hier zo weinig op schrijf. Ik moet me dan namelijk realiseren dat de tijd zo snel gaat. Ach. Plannen voor een nieuwe reis beginnen al te komen.
Over de helft... Weinig geschreven laatste tijd, dus bij deze een update van de afgelopen paar weken.
Het weekend na het weekend waar ik afgelopen keer over heb geschreven, hebben wij ons verplaatst naar Saigon, namelijk om de hoofdreden dat deejee Hardwell daar zou draaien. Dus wij met z'n allen naar Ho Chi Minh City. Zondag allereerst naar de Cu Chi Tunnels geweest, waar in de oorlog Vietcong hebben gezeten. Lekker claustrofobisch zitten doen. Je mocht ook met een piefpafgeweer schieten (ik wilde dat wel), maar een euro per kogel en een uur wachten vond ik wat overdreven, dus nee. Des middags maar het oorlogsmuseum gegaan, waar verschillende foto's hangen van mensen die door invloed van Agent Orange misvormd zijn geboren. Dezelfde soort mensen liggen (voornamelijk liggen, ja. En dan voornamelijk op de grond) bij City Orphanage.
Het mooie aan dit soort musea is niet zo zeer wat er beschreven wordt, maar vooral hoe het beschreven wordt. U kunt u voorstellen hoe een communistische regering schrijft over de daden van de Amerikanen in Vietnam tijdens een, door hun gewonnen, oorlog. Propaganda-mensjes zijn hier helemaal gek op gegaan. Wat zou ik graag een propaganda-mensje zijn die voor dit soort musea mocht schrijven vanuit de regering. Dan zou ik het nog zes keer erger aandikken.
'S avonds hebben we ons natuurlijk verplaatst naar het sportstadion waar "ons Hardwell" draaide. Goei feestje, zeer goeie avond en nog beter publiek.
Het weekend erna zijn we naar Chau Doc (vergeef me voor de missende zesendertig accentjes die op deze twee woorden horen) gegaan. Chau Doc, als stad, hoort tot de top drie lelijkste steden ter wereld. En ik ben lelijke steden gewend! Mijn top drie zou namelijk zijn: 3. Tilburg; 2. Rotterdam; 1. Chau Doc. De omgeving was echter zeer mooi. Eerste dag achter op d'n brommert naar de Sam Berg gegaan en tempels gekeken. Prima berg, hoor. De volgende dag naar een vogelreservaat gegaan. Veel vogels gezien. Levend, dood, halfdood. Maar het was mooi. Ten slootte naar de killing fields van Chau Doc gegaan. Ik moet bekennen dat mij is ontgaan waarom die killing fields er waren (ja, om te killen natuurlijk. Dùh). Maar dat er genoeg mensen om onzinnige redenen zijn dood gegaan moge duidelijk zijn.
Het weekend daarna weer richting Ho Chi Minh City met de grootste reden om sushi te eten en naar een pretpark te gaan. In Can Tho is namelijk geen sushibar te vinden. Stad van 1,2 miljoen mensen, maar een sushibar? Ho maar.. In Breda zijn er twee sushibarren per inwoner, dus ik was het niet gewend om tijden (want zo voelde het: TIJDEN) geen sushi te eten.
Zaterdag: vrouwen gingen shoppen, wij Saigon verkennen. Moet Thijmen zo nodig ziek worden. Dus hij naar het hostel om te liggen en te spauwen, ik naar het park om te zitten. Binnen drie seconden omringt door Saigon-student-meisjes die graag Engels wilden spreken. Na nog eens zes seconden stond het halve park om me heen om te praten. Keiharde gezelligheid.
De dag erna naar Dai Nam. Pretpark (herinnert u de titel? Al was er geen reuzenrad..), waterpark en dierentuin in een. Jongensdromen komen hier uit. We waren namelijk zo goed als de enigen in het park. Toch valt dit wat tegen. Attracties moesten aangezet worden toen wij erin wilden en bij veel attracties zat geen personeel. Dit betekent dat we er niet in konden, denk ik. Daarbij zijn Vietnamezen DOL op spookhuizen. Donkere spookhuizen vol met aanrakende mensen. Tof man!
Verder nog veel Vietnamese dingen gedaan, bijvoorbeeld naar het platteland geweest om de ouders van Chau te ontmoeten. Goede mensen. Verder gezwommen met de kinderen van City Orphanage in het meest uitgestorven waterpark van de wereld: Waterpark van Can Tho.
Nog ongeveer vier weken, dan rondreizen als de smerige zwerver die ik ben. Komt goed!
-
22 Oktober 2014 - 19:07
Annemiek:
Laatje daarom je baard staan om er als een echte zwerver uit te zien? -
26 Oktober 2014 - 20:28
Herman Beaujon:
Hallo Marco, jij een baard??????? Ik ken je alleen als een baardeloos jongmens! Je zult er wel veel bekijks mee hebben. De meeste Aziaten hebben niet veel baardgroei. Zojuist heb ik je foto's zitten bekijken. Leuk. Doet veel denken aan onze reis naar Thailand(2008). Vooral de tempels en de markt met allerlei fruit en groenten. En bokken waar de ballen nog aan hangen. Eten de Vietnamese mensen ook op straat zoals in Thailand? In Thailand kennen ze geen maaltijden. Iedereen eet op het moment dat hij/zij daar behoefte aan heeft.
Hier hebben we vorige week de VW CRAFTER van Lucien opgehaald. De CRAFTER wordt nu omgebouwd voor rolstoelvervoer. We verheugen ons er enorm op om weer met Lucien op stap te kunnen gaan. Tot de volgende. -
27 Oktober 2014 - 11:29
Marco:
Door al westers te zijn heb je hier al bekijks en lachen alle vrouwen al verlegen naar je, wat uitmondt in ontzettend schattig gegiechel als je teruglacht. Komt die zwerverbaard nog bij!
Ik eet eigenlijk overal. Voornamelijk bij gewone eettentjes langs de straat. Je betaalt er zo goed als niks en je krijgt genoeg. Vaak nog de keuze tussen vlees en vis ook!
Het verschil met Thailand is wel dat het hier tussen zes en zeven etenstijd is. Lekker Hollands. Maar voor de rest wordt de gehele dag door gegeten vanaf een uur of vijf 's ochtends.
Ik heb overigens besloten mijn reis te beginnen in Phnom Penh, Cambodja. Voornamelijk omdat mijn visum verloopt, dus sowieso een nieuwe aan moet vragen en ik Cambodja sowieso ook nog wilde zien. Daarna vlieg ik naar Ha Noi en reis dan naar het zuiden.
Oeh! Lijkt me een mooie wagen. Is het duur om zo'n wagen om te laten bouwen?
-
04 November 2014 - 10:43
Herman Beaujon:
Ben benieuwd naar je ervaringen in Cambodja. Ik weet eigenlijk heel weinig over dat land. Heb wel begrepen dat een mensenleven niet veel waard was in het verleden.
Het ombouwen van de auto van Lucien is idd duur. Maar dan heb je ook wat. Straks is er een oprijplaat met een lier om Lucien naar binnen te rijden. Verder komen er 3 losse stoelen in met gordels enz. De vloer wordt zo gemaakt dat de rolstoel en stoelen makkelijk vastgezet kunnen worden. Binnenbekleding wordt aangepast.
Gaat mooi worden. Vincent heeft het hele project gedaan. Annita & ik zijn stikl trots op Vincent.
Waarschijnlijk is de auto deze of volgende week klaar. Je zult ongetwijfeld foto's zien op het BakkesBoek. In de tussentijd veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
