Met Romana op de scooter - zanger Rinus

Aangezien het nu weer een aantal dagen verder is sinds mijn laatste verslag, wordt het weer eens tijd wat van mijn ervaringen te delen. Of op te dringen. Het is maar hoe je het wil zien.

De avond dat ik in Saigon verbleef ben ik gaan pinnen. Ik had immers nog dong nodig. Al maak je de lokale Chang of Há (Henk en Ingrid) hier ook erg blij met dollars en euro's. Maar die zijn me zelf ook wat te kostbaar om af en toe een maaltje te betalen. Op mijn avontuur en zoektocht naar geld is mij een aantal keer marihuana, prostituees en massages aangeboden. Ik ben maar één straat doorgelopen. Ho Chi Minh City is absoluut een leuke stad, maar erg druk. Eenmiljoenmiljardduizend scooters en brommers.

De stad waar mijn reis voorlopig zal eindigen is Can Tho. Nog steeds een grote stad, maar relatief veel rustiger dan HCMC. Nog steeds een miljoenmiljardhonderdtien scooters en brommers, maar het oogt in ieder geval rustiger dan Saigon.
De dag na mijn vorige bericht ben ik met de bus (met weinig beenruimte.. Ach, Aziaten..) naar Can Tho gereden. Aldaar naar mijn contactpersoon gebeld die ervoor gezorgd heeft dat ik bij het huis terecht kwam. In totaal zijn we met zeven vrijwilligers: zes vrouwen et moi. Tof, tof.
Die avond met Phuong, de contactpersoon (die overigens alleen met mannen extra uitstapjes schijnt te maken..), uit eten geweest en heeft hij mij de stad laten zien. Achterop zijn scootah. Vandaar ook de titel. Ik denk dat dit de beste optie is die ik aan de gebeurtenissen kan koppelen.

De dag erna naar de floating market in Can Tho geweest. Grote boten, kleine boten, middelgrote boten. Boten met spullen. Spullen die gekocht konden worden en verkocht moesten worden. Erg leuk om tussendoor te varen. Daarna naar the fruit garden geweest waar ze, je raadt het nooit, fruit en, je raadt het nooit, gebarbecuede kuikens, muizen en slangen verkochten. Ik heb overigens ook gebarbecuede hondjes gezien, ergens op straat.
Bij Vietnamezen zijn blanken erg in trek. Dus het over straat gaan bestaat vooral uit bekeken worden en begroet worden met 'hello'.

Ook ben ik begonnen met de projecten. En de eerste was City Orphanage, waar wezen zaten, van baby totdat ze oud genoeg zijn om het huis te verlaten. Ook zitten hier verschillende lichamelijk (misvormd door gevolgen van napalm en agent orange) en verstandelijk beperkte kinderen en volwassenen. Ik vind vooral de kindergroep en peutergroep erg leuk. Met baby's en verstandelijk beperkten heb ik minder. Vind sommige erg leuk, maar vind het soms ook lastig om ermee om te gaan. Maar komt goed!
Twee andere projecten die ik al gedaan heb zijn charity at hospital, waarbij vrijwilligers koken voor de zieken in een ziekenhuis. En ik help natuurlijk een handje mee, zo behulpzaam als ik ben. De ander is charity class, waarbij ik Engelse les moet geven aan straatkinderen. En ondanks dat het maar een erg klein klasje is (vier of vijf kinderen), is het redelijk lastig. Probeer maar eens iets uit te leggen in de taal die zij moeten leren en dus nog niet kennen. Waarbij ze ook erg onzeker zijn en te snel naar de assistente kijken, die wel Vietnamees spreekt.

Verder veel toffe dingen gedaan. Karaoke - bios - in lokale tentjes gegeten et cetera.

Weinig bier gedronken, overigens. Foto's zullen spoedig volgen, denk ik.